Sophie komt de studio inwandelen en kijkt mij met een schuin oog aan, ze bekijkt de ruimte eens even goed, ziet knuffelberen... en toen was het goed. Ze had praatjes voor tien en al kan ik de woorden nog niet verstaan ze weet heel goed te vertellen wat ze bedoeld. Ze ziet de hondjes aan de overkant bij de buren en is helemaal enthousiast, ze staat te wijzen en te gillen... of we het allemaal wel gezien hebben! Ja hoor, Sophie, we zien het... zo schattig en nog maar net 1 jaar hè!!
De foto's gaan ook eigenlijk best makkelijk, ze speelt en ze danst en natuurlijk moeten we haar zo nu en dan een beetje verleiden om te kijken of te lachen, maar dat is eigenlijk allemaal zinloos. Want als Sophie in haar eigen speelwereldje zit, dan kan je roepen en gek doen zoveel je wilt, dan is het echt onmogelijk om haar aandacht te trekken. Dat was het geval in de witte teil met de bellen... ze vond het prachtig en prikte de bellen, aaide de gladde grond, ze waste haar gezichtje met het sop en keek alleen naar ons wanneer zij dat wilde.... en toch vind ik die ene foto hieronder met de bellen, waarop ze dus niet kijkt het allermooist!! Want hier was ze haar onverstoorbare zelf in de wereld van Sophie...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten